Waarom wordt dyscalculie niet vergoed?

Dyscalculie wordt niet vergoed omdat het niet als een "echte" handicap wordt beschouwd. Hoewel dyscalculie het mensen erg moeilijk kan maken om te rekenen, verhindert het hen niet om een normaal leven te leiden. Er zijn vele andere handicaps die niet zo slopend zijn als dyscalculie, maar die toch door verzekeringsmaatschappijen worden vergoed. Dit komt omdat ze worden beschouwd als meer "significante" handicaps.

Er is geen duidelijke consensus over wat dyscalculie is, hoe het te definiëren, of hoe het te meten. Er zijn ook geen duidelijke richtlijnen voor de diagnose van dyscalculie en geen gestandaardiseerde test die kan worden gebruikt om de diagnose te stellen. Dit gebrek aan duidelijkheid betekent dat er geen bewijs is voor de bewering dat dyscalculie een echte stoornis of aandoening is. Daarom zullen verzekeringsmaatschappijen waarschijnlijk geen behandelingen voor dyscalculie vergoeden, omdat het niet wordt beschouwd als een legitieme medische aandoening.

Dyscalculie wordt niet vergoed omdat het een neurologische aandoening is die iemands vermogen om getallen te begrijpen en te gebruiken aantast. Het wordt veroorzaakt door schade aan of disfunctie van de hersengebieden die betrokken zijn bij wiskundige verwerking, wat kan leiden tot problemen met elementaire rekenvaardigheden, het begrijpen van concepten van tijd en geld, en het uitvoeren van complexe berekeningen.

Dyscalculie wordt vaak verward met ADHD of gewoon slechte rekenvaardigheden, maar het is een echte aandoening die ongeveer 5-7% van de bevolking treft. Helaas is er geen pasklare behandeling voor dyscalculie, en er valt nog veel te leren over deze stoornis.