McDD

McDD is een variant van autisme, maar heeft wel een andere kern van problematiek. Een kind met autisme heeft doorgaans moeite om sociale contacten te leggen en deze op de juiste manier te onderhouden. Kinderen met McDD hebben minder moeite met het leggen en onderhouden van sociale contacten en meer met het reguleren van gedachten en emoties. Op deze pagina lees je hier meer over McDD.

Op deze pagina wat dieper in op de ontwikkelingsstoornis MCDD. Je leest niet alleen wat MCDD precies is, maar ook wat de oorzaken, kenmerken en gevolgen van de ontwikkelingsstoornis zijn. Tot slot lees je ook meer over de diagnose en de behandeling van de stoornis en krijg je enkele tips om goed met een kind met McDD om te gaan.

Wat is McDD?

De afkorting McDD staat voor “Multiple Complex Developmental Disorder”. In het Nederlands wordt de ontwikkelingsstoornis ook wel een “meervoudige complexe ontwikkelingsstoornis” genoemd. McDD is een variant van autisme, maar zoals al eerder vermeld heeft deze ontwikkelingsstoornis wel een andere kern van problematiek.

Een kind met McDD vindt het moeilijk om zijn innerlijke gemoedsgesteldheid in evenwicht te houden. Bovendien is het voor een kind met deze ontwikkelingsstoornis lastig om onderscheid te maken tussen fantasie en werkelijkheid. Door het verstoorde evenwicht tussen gedachten en emoties kan een kind met McDD in een complexe situatie angstig of paniekerig worden. Deze angst kan omslaan in boosheid en razernij. Daarom zijn veel kinderen met McDD hun hele leven aangewezen op hulp en begeleiding. Niet alleen in het dagelijks leven in de jeugd, maar ook bij het wonen en werken op latere leeftijd.

McDD is nog niet officieel opgenomen in de DSM. Dit is een internationaal erkend classificatiesysteem voor stoornissen, zoals bijvoorbeeld autisme-spectrumstoornissen. Wel wordt de diagnose McDD steeds vaker gesteld. De ontwikkelingsstoornis is nog vrij onbekend, maar hier komt langzaamaan verandering in.

McDD en autisme

De ontwikkelingsstoornis McDD hoort officieel bij de autisme-spectrumstoornissen. Toch is het zeker niet zo dat McDD en autisme hetzelfde zijn. Kinderen met McDD zijn namelijk minder verstoord in hun sociale interactie en communicatie dan bij kinderen met autisme het geval is. Wel zijn deze kinderen verstoord op het gebied van denkprocessen, angsten en agressie.

Kortom, kinderen met autisme vinden het vaak lastig om sociale contacten te leggen en deze te onderhouden. Dit komt mede door een verstoring in de communicatie met anderen. Kinderen met McDD hebben minder moeite met sociale contacten en communiceren. Deze kinderen hebben een verstoring in de denkprocessen en kampen daarom met angsten en agressieproblemen. Niet alleen als ze jong zijn, maar ook op latere leeftijd.

De oorzaak van MCDD

Het is (nog) niet bekend wat de oorzaak van McDD is. Dit komt simpelweg omdat er nog niet veel onderzoek is gedaan naar deze relatief nieuwe aandoening. Wel hebben experts een vermoeden waar de ontwikkelingsstoornis vandaan komt. Zij denken dat McDD een stoornis in de informatieverwerking van de hersenen heeft. Ook denken ze dat het een verband heeft met de prikkels die binnenkomen uit de omgeving.

Experts verwachten dat McDD een erfelijke aandoening is. Of dit ook echt het geval is, moet nog goed onderzocht worden. Het is dan ook niet helemaal zeker of McDD wel of niet erfelijk is.

Lees ook: Is autisme erfelijk?

De kenmerken van McDD

McDD heeft vele typische kenmerken. Deze kenmerken worden onderverdeeld in drie groepen. Het gaat om stoornissen in het reguleren van emoties, stoornissen in de gevoeligheid voor sociale signalen en stoornissen in sociaal gedrag en tot slot stoornissen in het denken. Hieronder worden de belangrijkste kenmerken van McDD beschreven.

Stoornissen in het reguleren van emoties

Kinderen met McDD vinden het moeilijk om emoties te reguleren. Hier komen diverse klachten bij kijken. De belangrijkste kenmerken in deze groep met McDD symptomen, zijn de volgende:

• Een intense angst of gespannenheid.
• Een grote angst of fobie voor ongebruikelijke situaties of voorwerpen.
• Paniekaanvallen.
• Driftbuien, ook zonder duidelijk aanwijsbare aanleiding.
• Bizarre angstreacties.

Stoornissen in de gevoeligheid voor sociale signalen en stoornissen in sociaal gedrag

Kinderen met McDD vinden het lastig om sociale signalen te herkennen en te begrijpen. Bovendien zijn er stoornissen in sociaal gedrag, al zijn deze stoornissen bij kinderen met McDD minder duidelijk aanwezig dan bij kinderen met autisme.

De belangrijkste kenmerken van McDD binnen deze groep met symptomen, zijn de volgende:

• Sociale desinteresse.
• Een vermijding van sociale contacten of juist grenzeloos interacties zoeken.
• Het ontbreken van relaties met leeftijdsgenoten.
• Haat-liefderelaties, voornamelijk met volwassenen.
• Een gebrek aan empathie.

Stoornissen in het denken

De laatste groep kenmerken heeft te maken met de denkpatronen van een kind met McDD. Ook hier zien we duidelijke stoornissen. De belangrijkste kenmerken van McDD binnen deze groep met symptomen, zijn de volgende:

• Een onlogische gedachtegang, met plotselinge en onnavolgbare gedachtesprongen.
• Verwarring tussen realiteit en fantasie.
• Snel verward raken. Kinderen vinden het moeilijk om te begrijpen wat er om hen heen gebeurt.
• Grootheidsideeën.
• Verhoogde achterdocht.
• Het geloven in fantasiefiguren en/of denkbeeldige vrienden.

De gevolgen van McDD

Over de oorzaken van McDD is (nog) niet veel bekend. De gevolgen van deze ontwikkelingsstoornis zijn wel uitvoerig onderzocht. Een van de belangrijkste gevolgen van deze ontwikkelingsstoornis, is dat kinderen met McDD het moeilijk vinden om zich ergens thuis te voelen. Ze voelen zich vrijwel nooit veilig in hun omgeving. Dit komt omdat ze continu erg angstig en zelfs paniekerig zijn, ook in een veilige omgeving.

Binnen het gezin moeten ouders vaak veel aandacht richten op een kind met McDD. Niet alleen om angsten en paniekaanvallen te verminderen, maar ook zeker om woedeaanvallen te voorkomen. Hierdoor kunnen andere zaken binnen het gezin minder aandacht krijgen. Ook dit kan tot bepaalde problemen leiden.

Tot slot begrijpt een kind met McDD de problemen van zijn ouders niet goed. Omdat de problemen niet goed begrepen worden, kan het kind hier niet goed op inspelen. Dit maakt het lastiger om dit soort kinderen goed op te voeden. Van deze ouders wordt dan ook veel gevraagd in de opvoeding.

De diagnose van McDD

Als je vermoedt dat jouw kind McDD heeft, kun je een afspraak maken bij de huisarts. De huisarts kan je doorverwijzen naar een psycholoog of psychiater om de problematiek van je kind verder te onderzoeken. Op basis van dit onderzoek kan de diagnose McDD gesteld worden.

Het is niet gemakkelijk om McDD te diagnosticeren. Enkel een ervaren psycholoog of psychiater kan de diagnose stellen en dit kan alleen op basis van uitvoerig onderzoek. Denk hierbij aan gesprekken met het kind zelf, maar ook met de ouders, de leerkrachten en andere mensen in de omgeving. Bovendien is observatie altijd een onderdeel van de diagnose van McDD. Om de diagnose te kunnen stellen, wordt een kind doorgaans langere tijd in zijn of haar omgeving geobserveerd.

Wat het diagnosticeren van McDD extra lastig maakt, is het feit dat er slechts enkele psychologen en psychiaters zijn in ons land die ervaring hebben met deze ontwikkelingsstoornis. Andere psychologen en psychiaters weten niet voldoende van McDD om de diagnose te kunnen stellen. Mogelijk komt hier op de lange termijn verandering in, als meer psychologen en psychiaters zich specialiseren in het diagnosticeren en behandelen van McDD.

De behandeling van MCDD

McDD kan niet verholpen worden. Er is bijvoorbeeld geen therapie die de ontwikkelingsstoornis opheft en ook medicijnen kunnen de stoornis niet als sneeuw voor de zon laten verdwijnen. De behandeling van McDD is dan ook niet gericht op het verhelpen van de stoornis, maar op het verminderen van de problematiek die bij de ontwikkelingsstoornis komt kijken.

Zo wordt er in de behandeling van McDD veel nadruk gelegd op het geven van structuur. Ook het voorkomen en dempen van angsten en het bevorderen van een gezonde ontwikkeling staan centraal.

De psycholoog of psychiater kan medicijnen voorschrijven aan een kind met McDD. Het gaat dan voornamelijk om medicijnen die angsten onder controle houden. Ook kan de psycholoog of psychiater medicijnen voorschrijven om een psychotische ontwikkeling te voorkomen.

Tot slot wordt de behandeling van McDD ook op de ouders gericht. Zij krijgen bijvoorbeeld steun in de behandeling en begeleiding van hun kind. Het is niet gemakkelijk om een kind met McDD op te voeden. Deze kinderen hebben namelijk voortdurend aandacht nodig, vindt het lastig om over zijn eigen gedrag na te denken en kan bovendien ongeremd gedrag vertonen. Om de opvoeding iets gemakkelijker te maken, krijgen ouders deskundige hulp van een jeugdpsychiater en/of gezinsbegeleider.

Een kind met McDD: wat kun je doen als ouder?

Heb je een kind met McDD? Dan kom je voor vele uitdagingen te staan in de opvoeding. De hulp van de jeugdpsychiater en/of gezinsbegeleider maakt het opvoeden van je kind iets gemakkelijker, maar er zijn ook enkele dingen die je zelf kunt doen om de omgang met jouw kind gemakkelijker te maken. Hieronder geven we enkele praktische tips voor de juiste omgang met McDD:

1) Kijk achter het gedrag

Bij kinderen met McDD is er vaak een verschil tussen het gedrag dat je ziet en de emotie die erachter zit. Een kind met McDD kan bijvoorbeeld erg boos zijn en agressief gedrag vertonen, terwijl hier in feite geen boosheid achter zit. De emotie die achter dit gedrag zit, is angst. Het is misschien moeilijk om dit in te zien, maar dit maakt het des te belangrijk om achter het gedrag van een kind te kijken. Vaak is er meer aan de hand dan op het eerste oog lijkt. Houd hier rekening mee als je het gedrag van een kind met McDD beoordeelt.

2) Zorg voor structuur

Kinderen met McDD hebben extra behoefte aan structuur. Zorg voor een dagelijks routine, zeker doordeweeks. Je geeft een kind een gevoel van duidelijkheid door de dag zo veel mogelijk voorspelbaar te maken.

3) Handel consequent

Routine is belangrijk voor een kind met McDD, maar consequent handelen als ouder ook zeker. Door consequent te handelen, geef je je kind een gevoel van veiligheid. Dit is erg belangrijk voor deze kinderen.

4) Leg de situatie uit

Het is verstandig om de directe omgeving van je kind te vertellen wat er precies aan de hand is. Licht niet alleen de leerkracht op school in, maar het liefst ook de kinderen in de klas. Als de kinderen in de klas begrijpen wat er aan de hand is, kunnen zij beter met je kind omgaan. Je kunt hen eventueel nog wat extra tips geven om goed om te gaan met je kind. Dit verbetert de situatie in de klas, zowel voor jouw kind als voor zijn of haar klasgenoten.

5) Hou het rustig

Kinderen met McDD raken snel overprikkeld. Zeker in een luidruchtige omgeving is het voor hen lastig om prikkels goed te verwerken. Zorg daarom voor rust. Hoe rustiger de omgeving, des te beter jouw kind met McDD kan functioneren.

6) Neem je kind serieus

De angsten die een kind met McDD heeft, zijn voor ‘normale’ mensen vaak lastig te begrijpen. Hoe gek en onrealistisch de angsten van je kind ook zijn: het is erg belangrijk om je kind serieus te nemen. Voor hem of haar zijn de angsten namelijk echt. Wees niet sceptisch of kritisch, maar neem je kind heel serieus en je zal merken dat het gemakkelijker wordt om met hem of haar om te gaan.

7) Probeer je kind gerust te stellen

Een kind met McDD mist een gevoel van veiligheid. Als het kind het over zijn of haar angsten heeft, is het erg belangrijk om hem of haar continu gerust te stellen. Echt veilig zal het kind zich waarschijnlijk niet voelen, maar de geruststelling zorgt wel voor een iets groter gevoel van veiligheid. En hier heeft een kind met McDD absoluut behoefte aan.

Het is in ieder geval belangrijk om niet mee te gaan in de angsten van het kind. Doe je dit wel, dan kan het kind door deze angsten geobsedeerd raken. Dit maakt het nog lastiger om met het kind om te gaan. Bovendien is deze situatie absoluut niet prettig voor het kind.

8) Communiceer duidelijk

Het is erg belangrijk om duidelijk te communiceren met een kind met McDD. Gebruik hierbij in ieder geval geen figuurlijk taalgebruik. Kinderen met McDD begrijpen figuurlijk taalgebruik namelijk niet. En maak je een grapje? Zeg dan duidelijk dat je een grapje maakte. Als je niet zegt dat je een grapje maakte, begrijpt het kind dit doorgaans niet. Dit kan voor vervelende misverstanden zorgen in de communicatie.

Wel kunnen ze afbeeldingen en video’s erg goed begrijpen. Je kunt bepaalde boodschappen, zeker als het om complexe boodschappen gaat, dan ook proberen te ondersteunen met een bepaald beeld. Dit kan een afbeelding zijn, maar ook een filmpje. Ook in de klas is visuele ondersteuning bij opdrachten een aanrader. Het is dan ook verstandig om deze tip met de leerkracht van je kind te delen.

9) Stel grenzen

Een kind met McDD heeft regelmatig een bui. Je kunt accepteren dat je kind over het algemeen bozer is dan een ‘normaal’ kind, maar je hoeft zeker niet alles te accepteren. Stel grenzen en ga later in gesprek met het kind om deze grenzen aan te geven. Hierbij geef je aan wat wel mag, maar ook wat je niet goed vindt. Dit is lastig, maar zonder enige grenzen wordt de omgang met een kind met McDD juist moeilijker. Zeker op de lange termijn.

10) Blijf kalm bij een uitbarsting

Heeft je kind een uitbarsting? Blijf zelf dan kalm. Hoe kalmer je zelf blijft, des te sneller de uitbarsting voorbij gaat. Dat je kalm blijft, betekent overigens niet dat je alles van je kind ‘pikt’. Zoals al eerder vermeld kun je na een uitbarsting met je kind in gesprek gaan, waarbij je aangeeft wat je wel en niet goed vindt. Tijdens de uitbarsting zelf kun je deze boodschap beter even voor je houden. Op dit moment is het belangrijk om zo rustig mogelijk te blijven.

11) Geef je kind een time out plek

Een kind met McDD vindt het moeilijk om prikkels te verwerken. Zeker als er veel prikkels zijn en het allemaal even iets te veel wordt. Op het moment dat er te veel prikkels zijn voor je kind, kun je hem of haar naar een time out plek sturen. Op deze plek kan je kind even tot rust komen. Je spreekt met je kind af wanneer hij of zij deze plek mag bezoeken en wanneer je kind weer terug moet komen.

Ook op school is het handig om een time out plek te hebben. Wel moeten er grenzen gesteld worden met betrekking tot deze plek. De leerkracht van je kind moet duidelijk aangeven wanneer je kind naar de time out plek mag, maar ook wanneer hij of zij weer terug moet komen.

12) Wees alert op pestgedrag

Kinderen met McDD zijn anders dan ‘normale’ kinderen. Sommige kinderen in de klas zullen dit goed accepteren, andere kinderen vinden jouw kind raar. Hierdoor kan je kind het slachtoffer worden van pesters. Het is erg belangrijk om alert te zijn op pestgedrag en de leerkracht van je kind te vragen om hier ook goed op te letten.

Kind met McDD? Zoek professionele hulp

Heb jij een kind met McDD of vermoed je dat jouw kind deze ontwikkelingsstoornis heeft? Dan raden wij je aan om professionele hulp te zoeken. Dit doe je door een afspraak te maken bij de huisarts en de situatie aan hem of haar uit te leggen. De huisarts zal je doorverwijzen naar een psycholoog of psychiater.

Deze deskundige zal eerst de diagnose van McDD stellen (mocht deze er nog niet zijn) en vervolgens een behandeling starten om de symptomen van je kind wat te verminderen. Tot slot wordt er een plan opgezet om jou en je partner te ondersteunen in de opvoeding van het kind. Dit is erg belangrijk, want het is niet gemakkelijk om een kind met McDD op te voeden.

Hoe langer je wacht met het zoeken van professionele hulp, des te lastiger het wordt om jouw kind te behandelen. Wij raden je dan ook aan om niet te lang aan te modderen met je kind. Vind je het lastig om goed om te gaan met jouw kind, mogelijk door McDD? Erken dit dan en doe er iets aan, simpelweg door professionele hulp te zoeken. Dit is niets om je voor te schamen, maar juist een hele verstandige keuze.

McDD is dus een vorm van autisme. Wil je meer weten over autisme? Lees dan het artikel over autisme op de website. In dit artikel wordt uitgelegd wat autisme is, hoe de diagnose van autisme plaats vindt, wat de oorzaken van autisme zijn en hoe dit behandeld kan worden.