Linda van der Klooster is de moeder van Heron (‘04), die onderzocht werd op gedragsproblemen en hoogbegaafd bleek te zijn. Het gezin bestaat verder uit vader Robert en dochter Ilse (’09). Over haar ervaringen heeft ze een boek geschreven: De Domste Thuis.
‘Uw zoon is hoogbegaafd.’
Dat kreeg ik te horen na afloop van het onderzoekstraject naar gedrag van mijn zoon Heron (toen 7). Ik was stomverbaasd. Ik had ADHD, iets in het autistisch spectrum of desnoods een slechte opvoeding verwacht. Hoogbegaafdheid was echter het enige dat uit drie testmomenten naar voren kwam.
Ik wist nog niet veel van hoogbegaafdheid en kon me dus niet voorstellen dat slimmer zijn dan andere kinderen voor problemen kan zorgen. Eerder juist voor een luizenleventje, dacht ik, omdat alles je makkelijker afgaat.
Heron was anders dan andere kinderen. Als peutertje was hij al eigenwijs, koppig en druk en had hij een grote behoefte aan aandacht. Ik schaamde me soms voor hem. Pas toen zijn zusje geboren werd, wist ik, dat het niet aan de opvoeding had gelegen, Zij was de eerste jaren een erg makkelijk kindje. Ze is nu wat pittiger in de omgang, maar toch echt heel anders dan haar broer.
Zo terugkijkend, waren er bij Heron wel degelijk aanwijzingen voor een hoog intelligentieniveau. Zo sprak hij op zijn tweede al in grammaticaal correcte volzinnen met woorden als “dolfijn”, “brievenbus” en “helikopter”. Hij kon al snel ingewikkelde bouwwerken en voertuigen van Lego in elkaar zetten. Hij stelde vragen over het universum en de dood. En hij hoefde een liedje maar een keer te horen om het te kunnen zingen. Soms maakte mooie muziek hem aan het huilen.
De tien-minuten gesprekken gingen altijd over Herons gedrag, nooit over zijn prestaties. Die waren namelijk prima. In groep 4 werden zijn rapporten echter minder goed. Hij had concentratieproblemen en leek steeds minder gelukkig te zijn op school. Toen zijn juf en de intern begeleider met de vraag kwamen of wij hem eventueel zouden willen laten onderzoeken op een mogelijke gedragsstoornis, zei ik gretig ja. Mijn man twijfelde, maar ging akkoord. Hij vond Herons gedrag niet abnormaal voor een jongen, maar zag ook wel dat onze zoon niet lekker in zijn vel zat.
Heron bleek dus hoogbegaafd te zijn. Een hoogbegaafd kind kan het wel degelijk moeilijk hebben, leerde ik al snel. Als hij zich kinderachtig behandeld voelt, gaat hij zich kinderachtig gedragen. Ook kan hij onderpresteren uit verveling. We kregen het advies Heron naar een Leonardoschool te laten gaan, of in ieder geval naar een school met extra aandacht voor hoogbegaafden.
Leonardoscholen zijn basisscholen voor hoogbegaafde kinderen. Ze krijgen leerstof die aansluit bij hun intelligentie en interesses. Zo krijgen ze, naast de reguliere vakken, vreemde talen, onderzoek, filosofie, informatica, muziek en denksporten. Ook leren ze omgaan met hun hoogbegaafdheid. Die speciale vakken worden meestal gegeven door vakleerkrachten.
We hadden het geluk dat de dichtstbijzijnde Leonardoschool net een nieuwe groep had gestart en tijdelijk geen wachtlijst had. In eerste instantie moesten we niets hebben van het idee ons kind naar een andere school te sturen, in een andere stad, en zijn vriendjes achter te laten. Ook had ik praktische bezwaren: veel hogere schoolkosten en twee keer per dag heen en weer rijden omdat de school op minimaal een half uur van ons huis ligt. Heron ging bovendien drie dagen per week naar de naschoolse opvang in ons eigen dorp. Dat kon ook niet meer.
We besloten toch onze bezwaren opzij te zetten.
Deze zomer zal het drie jaar geleden zijn dat Heron naar de Leonardoschool ging. Hoewel het zwaar was, voor ons vooral door de extra reistijd en voor hem door het hardere werken, hebben we geen moment spijt gehad van de overstap. Heron heeft het naar zijn zin tussen de andere hoogbegaafden. Hij moet harder werken dan eerst, maar verveelt zich dan ook nooit meer. Hij gaat nu met plezier naar school.
Ik heb inmiddels geleerd dat je helemaal geen spekkoper bent als je hoogbegaafd bent. De meeste kinderen uit Herons klas zijn noodgedwongen op de Leonardoschool terechtgekomen. Omdat ze zich verveelden op school, gingen onderpresteren of geen aansluiting vonden bij leeftijdsgenootjes. Sommigen werden zelfs gepest. En soms was er niet eens hulp en begrip van hun leerkrachten. Als je hoogbegaafd bent heb je geen recht op zeuren, wordt nog vaak gedacht.
Heron heeft erg geboft wat dat betreft. Als hoogbegaafde komt hij vrij “normaal” over. Hij zal zich wel redden. Het gaat steeds beter met hem. Hij is stabiel, rustig, sterk en kan goed met anderen omgaan. Met mijn blog op de website van JM Ouders hoop ik toch een steentje bij te dragen aan de emancipatie van hoogbegaafden. Want hoogbegaafdheid kan wel degelijk voor problemen zorgen en hoogbegaafden verdienen net zo veel aandacht als andere “speciale” leerlingen.
Wij bedanken Linda van der Klooster voor haar mooie artikel. Wil je meer informatie over het boek dat Linda heeft geschreven? Kijk hier voor een uitgebreide beschrijving van het boek: De Domste Thuis.
Ik lees je verhaal met een gevoel van herkenning. Alleen zijn wij nog niet zover. De leerkrachten van onze zoon willen hem laten testen, op autisme, ADHD en hoogbegaafdheid. Hij zit in groep 3.
Als ik jouw verhaal lees, lees ik ons verhaal. En hoewel ik zoek naar erkenning, er is iets, vrees ik ook een test, een etiket, een hokje. Over een maand staat het eerste orienteerdende gesprek met de orthopedagoog van school gepland.
Yes! Alles compleet herkenbaar. Onze zoon zit nu ruim twee jaar op speciaal HB onderwijs en wat een verademing
Wat een prachtig geschreven stuk, lekker duidelijk, omschrijft goed waarom het niet makkelijk is voor een kind, HB!
Wij hebben voor onze zoon Lars gelukkig een hele fijne basisschool in Amsterdam kunnen vinden waar hij persoonlijke begeleiding en aandacht krijgt. Dit is zo belangrijk. Ik zie dat ventje helemaal opbloeien en dat is zo mooi om te zien. Ik hoop dat hij nog lang van deze basisschool zal genieten.