Fotografisch geheugen

Voor sommige een voordeel maar vele een enorme last. Een menselijk brain is niet gemaakt om zoveel informatie op te slaan. Ik merk vooral waarneer het volloop en koppijn krijg. Heb 12 jaar terug een weddenschap afgesloten maar kan het beeld niet wissen. Alleen het beeld wordt in loop der tijd omgezet in stukjes en lijkt het of de pixel kwaliteit naar achter gaat. Heel raar maar waar. Vaak merk er niks van maar als ik mensen al erge lange tijd niet gezien heb en opeens voor mijn neus staan, kan ik alles vertellen wat ik 20 jaar terug over gepraat heb.

Ik herken mezelf in de reactie van Arjan. Dat je gesprekken van jaaaren geleden woordelijk kunt reproduceren.
Tot mijn 4de sliep ik 20 uur per etmaal. En ik heb nog steeds veel slaap nodig. Alsof de harde schijf volloopt en er nodig gedefragmenteerd moet worden… Soms is zo’n geheugen handig maar in het dagelijks leven is het een last. Ik ben niet goed in multi-tasking, mogelijk is er een verband.

“Het is niet bekend waarom veel kinderen de gave verliezen naarmate ze volwassen worden, maar een verklaring kan zijn dat kinderen de informatie niet verbaal proberen op te slaan, maar juist visueel.”
Ik heb ook een mogelijke verklaring: Sommige kinderen krijgen in hun jeugd iets traumatisch te verwerken. Het brein past zich aan, adapteert aan de situatie. Het fotografische vermogen wat een klein kind heeft, vervaagt dan niet maar versterkt zichzelf op dat punt.
Een brein als het mijne verbruikt volgens mij meer stoffen dan een ‘normaal’ brein. Na een bezoek aan de homeopaat, kreeg ik Magnesium Fluoratum MK voorgeschreven. In totaal 3 korreltjes ingenomen met telkens 3 weken pauze ertussen. Na het innemen van de eerste korrel voelde ik binnen 1 uur de spanning uit mijn spieren verdwijnen (dat was 1 vd klachten waarom ik de man in kwestie opzocht) en mijn hoofd ‘klaarde op’. Tegelijk kwam ook het besef dat ik depressief was terwijl ik het zelf niet door had. Gelukkig heb ik er nu geen last meer van en weet ik het verschil tussen verdriet en depressie.
Als er iemand onderzoek wil doen naar dit fenomeen, zou ik daar graag aan meewerken. Mensen met een exceptioneel geheugen (ik geef de voorkeur aan deze term: ik onthoud beelden, geluiden, geuren en hoe ik me op dat moment voelde, maar ik link bijv. ook kentekens (ook die v 20 jaar geleden) aan gezichten) bestaan echt wel. Ik vrees echter dat er talloze in de depressie/ bipolair/ borderline/ AD(H)D-bak van GGZ zijn beland…

Ik heb de test gedaan maar ik ben er blijkbaar niet goed in. Het spelletje an sich vind ik niet leuk. Ik denk dat mensen met een exceptioneel geheugen in staat zijn dingen (details) vooral op lange termijn te onthouden die anderen dan allang vergeten zouden zijn. In 1996 deed ik aangifte van iets wat me in 1993 overkomen is. Ik heb zoveel mogelijk alles verteld wat ik me kon herinneren. Eén van de agenten die bij het gesprek zat, zei dat er in mijn verhaal een aantal opmerkelijke details zaten. Ze vroeg me of ik een fotografisch geheugen heb. “Ja min of meer” heb ik geantwoord. Daarna vertelde ze me dat een fotografisch geheugen gerelateerd kan zijn aan 1 of meerdere jeugdtrauma’s vooral in de vroege jeugd (tot een jaar of 4).
Als deze theorie klopt, dat een jeugdtrauma zo’n geheugen op kan leveren, is het waarschijnlijk een overlevingstactiek van het brein. Waarneming en verwerken van info wordt dan je basis van veiligheid en niet de mensen om je heen.

Ik herken mijzelf in de verhalen van Anita en Arjan. Ik onthoud onbewust dingen die mensen mij vertellen. Daarna kan ik 5 jaar later geïrriteerd raken als die gene mijn op eens verteld dat blauw zijn lievelingskleur is terwijl mij eerder beweerd is dat dit groen is. Na een dag school of werk moet ik sowieso even bijtanken en minimaal een half uurtje slapen. Daarnaast kan ik makkelijk leren (mits de stof uitdagend genoeg is) 1 of 2 keer een samenvatting doorlezen levert mij altijd een ruime voldoende op. En dit terwijl ik in colleges vaak hele adere dingen aan het doen ben dan opletten. Ik kan de woorden niet zo uit het rijtje halen in mijn hoofd maar weet gewoon. Als ik vroeger vocabulaires moest oefenen dan wist ik de antwoorden gewoon. En mocht ik niet gelijk op het antwoord komen. Dan kom ik daar ook tijdens de gehele duur van toets niet meer op.

Wel moet ik zeggen dat het nu minder wordt. Ook al heb ik wel het idee dat ik het zelf onder controle heb. Na dat ik een burnout heb gehad ben ik gaan mediteren en heb ik het zeg maar los gelaten. Mediteren is voor mij een hele opluchting en ik heb he nodig. Mijn hoofd moet daardoor 3x in de week leeg gemaakt worden anders zit ik niet lekker in mijn vel en wordt ik een hele rustige jongen terwijl ik normaal een hele uitbundige persoonlijkheid heb.

op school vroeger veel jaren geleden,moesten wij naar de beroepskeuze,en daar stond in het resultaat van de testen,het verslag Liliane…..heeft een fotografisch geheugen,nu ben in 70jaar
en kan nog vertellen en zie het ook voor mij Bv ik heb als klein kind
een soort van verlamming gehad,aan de zee en weet nog precies hoe dit gebeurd is zonder dat mij dat verteld werd,enbv welke kleur van badmuts ik had,en dat men mij naar dekliniek in middelkerke heeft gevoerd,en dat daar nonnen waren met grote wiitte kappen
en er toen een dame naast mij gestorven was ,dit is maar een voorbeeldje,in de jaren 90 hebben wij een ongeval gehad,met resultaat een hersenschudding,en het rare is ik heb altijd zeer goed kunnen onthouden,maar na het accident nog meer,heb het aan mijn arts gezegd en ja dat kan,maar soms is het angstwekkend dat men
zoveel kan onthouden,het is om schrik van te krijgen want als men dat tegen mensen zegt wat je allemaal kunt navertellen is voor hen niet te geloven,ook voor mijn echtgenoot

Ik ben ‘pas’ 16 jaar maar herken me hier erg in. Ik kan de gezichtsuitdrukkingen van mensen van jaren geleden onthouden en koppelen aan een specifieke gebeurtenis van toen. Daarnaast blijft alles wat ik moet leren erg gemakkelijk hangen. Ook kan ik gemakkelijk exacte dialogen onthouden en kan ik me een beeld vormen van de dingen die ik gedaan heb. Als ik iets leuks heb meegemaakt kan ik het jaren later nog precies op die manier zoals t toen ging voor me zien. Ook onthoud ik dingen als ik ze 1x gezien heb, bijvoorbeeld nummers op een blaadje (van de nummers van objecten waar iets mee gedaan moet worden bijvoorbeeld) als ik het eenmalig aandachtig bekijk weet ik de rest van de dag welke nummers het waren. Toch is het niet altijd even fijn, ik heb tegenwoordig met regelmaat last van hoofdpijn en slaap de laatste tijd erg slecht en onrustig. Daarnaast onthoud ik wat mensen tegen me zeggen en heb ik dat altijd in mijn achterhoofd als ik met ze spreek. Vaak zijn dit de negatieve dingen die ik onthoud.

Onze zoon van zes is verbaal hoogbegaafd en performaal begaafd. Daarnaast heeft hij, zoals wij dat zeggen, een geheugen als een olifant. Hij onthoudt details (zicht), maar soms weet hij ook dat hij het liedje dat op de radio is een jaar geleden heeft gehoord bij het zwembad op vakantie. De slagboom van het ziekenhuis herkende hij bij een ziekenhuisbezoek na twee jaar en vier maanden nog van toen zijn zusje geboren was. Hij was toen viereneenhalf.

Op mijn vraag hoe hij dat allemaal onthoudt, antwoordde hij dat hij een cameratje in zijn hoofd heeft. Een treffende omschrijving die mij niet doet twijfelen of een fotografisch geheugen wel bestaat. Ik ben overtuigd!

ik ben nu nog maar 14 jaar en heb zelf ADHD en ADD hele erge concentratieproblemen zodat ik slecht kan leren op school en normaal als kinderen dit hebben zouden ze heel erg achter lopen maar aangezien ze van mij denken en weten dat ik een fotografisch geheugen heb kan ik toch heel goed functioneren op school doordat het fotografisch geheugen mij helpt ik leer door wat ik moet leren een paar keer door lees en daarna kan ik precies het hele boek wat ik heb geleerd terug halen in mij geheugen dan zie ik een afbeelding hoe het boek eruit ziet wat de afbeeldingen zijn hoe groot het boek is ik zie heel het boek voor me en in gedachten lees ik het boek door en kan ik het aflezen dit ondersteunt mij heel erg en vind het erg fijn dat ik dit heb

Ik vind dat hebben van een (gedeeltelijk) fotografisch geheugen niet moet worden voorgedaan als iets buitengewoonlijks of onnatuurlijk het is wel zeldzaam en ongebruikelijk maar het bestaat wel.Hoe iemand kan bewijzen dat hij een fotografisch geheugen bezit is heel simpel:
Je pakt een foto van een aantal jaar terug en dan vraag je diegene om de foto te beschrijven welke personen derop staan,de kleding,het weer,de locatie,jah dat is heel simpel!
Ik kan bijvoorbeeld vrijwel al mijn schoolfoto’s voor mijn ogen zien,alleen kan ik niet het soort kleding herkennen maar de gezichten zie ik perfect voor mijn ogen!

Het vergt wel wat training en concentratie en het wimpelt heen en weer het gave dat fotografisch geheugen heet maar het is wel handig om het te bezitten.

Waar ik ook af en toe last van heb klinkt gek maar ik heb er nog geen definitie voor gevonden,
namelijk dat alles wat ik in mijn dromen zie de volgende dag uitkomt of ik het zie gebeuren
als ik bijvoorbeeld een rivier droom met allerlei stoombootjes die geluid maken en ik word daarna wakker en zet mijn tv aan en dan zie ik een documentaire over de stad Istanbul en een rivier waar dezelfde stoombootjes doorheen varen met geluid!
Soms droom ik ook over snelwegen en pin-automaten
en in de avond zit ik in de auto en rijd ik naaar de mcdonalds en zie ik dat die medewerkster haar pinautomaat tevooschijn haalt,heel vreemd dit ik weet dus eigenlijk wat er al in de toekomst zal gaan gebeuren en kan hierop inspelen!

Ook droom ik over voetbaluitslagen die gedeeltelijk uitgekomen zijn,
ik wist bijvoorbeeld dat Fc Barcelona zou verliezen van Real Sociedad met 3-1
wat uitgekomen is!

Het kan ook een hel zijn. Mijn man loopt aan alle kanten vast. Er komen steeds meer herinneringen bij en hij weet elk detail te herinneren maar ook met het exacte gevoel van toen. Nog een handicap is dat hij niet meer kan slapen en zijn lichaam nu onderhand is uitgeput. Ik ook want hij wordt steeds meer ‘onhandelbaar’, prikkelbaar, kan niets meer van mij hebben en ik ben de boeman en krijg alles over mij heen. Ik kan niets meer goed doen en krijg alles stees weer van vroeger over mij heen: jij toen dit, jij toen dat…. pffffff. Wat een ballast en een ellende. Het maakt hem hem helemaal kapot. Hij zit volgens mij heeel diep in een depressie maar niemand kan hem helpen. Vreselijk.

Net de reacties gelezen. Mijn zoontje van 7 is hoogbegaafd en heeft een uitzonderlijk geheugen. Hij onthoudt alles ook al heeft hij het maar heel even lang geleden gezien. Echt eng soms! Ik heb gevraagd hoe hij dat wist en hij zei dat hij fotootje maakt in zijn hoofd.. ? Als je kijkt naar trauma s zoals Anita zei hij heeft inderdaad e.e.a. Meegemaakt toen hij 1 was. Bij 2.5 jr begon t op te vallen dat hij wel voorliep en bij 5 jr testen

Vroeger vond ik mijn geheugen ideaal, maar inmiddels weet ik wat een last het kan zijn om alles maar dan ook echt alles op te slaan in mijn hoofd. Ik irriteer mezelf mateloos aan gesprekken met mensen wat ik al meerdere keren heb gevoerd maar wat zij dan zijn vergeten. Ik ben gaan blowen om mijn geheugen minder te laten worden en dit helpt wel iets maar helaas nog niet genoeg. Het is eerder een last dan een zegen en ik probeer mij af te sluiten voor de vele dingen. Het is vreselijk om alles elke keer op keer te moeten herbeleven. Wat de grootste last is, is dat de emoties altijd net zo heftig zijn. Vergelijkbaar als toen er iets gebeurde ook al is dat soms meer dan 20 jaar geleden. Heel vermoeiend allemaal en waar is het in hemelsnaam goed voor om alles op te slaan. Het is een eenzaam bestaan…

Ik lees dit zo en is dit nou een fotografisch geheugen? Ik bedoel mensen kijken mij altijd heel vreemd aan als ik ze terugwijs op iets wat eerder is gebeurd en zij weten het dan zich niet meer te herinneren. Ik herken het gesprek vaak nog tot in de details. De locatie, de stemming en zelfs soms welke kleren de ander aan had! En ook of het licht of donker was. Terwijl het dan een hele tijd geleden is. Ik heb altijd gedacht dat het de normaalste zaak van de wereld was en dat iedereen om mijn heen gewoon heel erg vergeetachtig was. Toetsen leer ik zonder enige moeite 1x doorlezen en verder hoef ik helemaal niks niks te doen (zelfs niet eens opletten in de les). Alleen ik weet niet of iemand het herkent maar letters en beelden weet ik altijd precies te herinneren maar cijfers… dat lukt me echt niet. Dat er vroeger iets gebeurd moet zijn zou heel erg goed kunnen want ik heb heel veel meegemaakt vroeger.

Mensen die het hebben, denken dat ze het hebben, of gewoon een goed geheugen hebben…. Jullie zijn werkelijk waar geluksvogels. Maar laat je niet misleiden door het idee ‘fotografisch geheugen’. Iemand die ik kende was ingestort en helemaal kapot aan de hoeveelheid informatie in haar hoofd. Veel mensen merkten op ‘nou, krijg je er van, ik zou nu dus ook niet zo’n geheugen willen, pff wat heb je eraan’. Ze liegen goed! Iedereen wilt het wel. Maar of de vele voordelen nou op kunnen tegen de weinige (sterke) nadelen … betwijfel ik.

Zo herkenbaar. Tijdens studie kon ik tot in detail de bladzijdes van een boek terughalen. Ik scande als het ware het hele boek. Pas op mijn 47 kwam ik er achter dat ik hoogbegaafd ben en een fotografisch geheugen heb. Het meest vervelende vind ik dat je brein altijd bezig is. Ik kan tevens hele gesprekken letterlijk oproepen en het volledig naproduceren. Altijd gedacht dat ik alleen goed kon leren en erg rationeel ingesteld was.

Dit is allemaal veranderd door mijn zoon van 4. Hij is op school getest en is op verbaal als performaal hoogbegaafd. En tijdens het testen kwam naar boven dat hij een fotografische geheugen heeft. Hij Kan hele zinnen uit een voorleesboek reproduceren. Hij zegt dat hij het in zijn hoofdje ziet. Toen hij 1 was was al duidelijk dat hij een extreem goed geheugen had. En nu blijkt hij dat ook zelf door te hebben. Vraag me ook wel af of het genetisch is?

Ik wil even duidelijk maken dat er een zeer groot verschil is tussen fotografisch geheugen en dramatische ervaringing. Zoals dat van die kinderlokker je hebt/had er zo veel schrik voor dat je dat bent blijven onthouden. Mijn fotografisch geheugen is dat ik echt kan zeggen in bv boeken dat woord op blijde zoveel 5 zin en 10 woord als voorbeeld wat zeer bizar is je trekt als het ware foto’s met je brein maar let op ik onthoud ook niet alles wat ik zie omdat stel je brein is een computer jij hebt 10000 tb de informatie die je soms opneemt op een jaar is meer. Maar ik kan nog steeds zeggen van onbelangrijke zaken wat er is gebeurd op welk moment ochtend middag nacht ook is het zo dat ik ook beelden kan samenvoegen zodat ik 1 geheel in mijn hoofd heb eigelijk kun je het vergelijken met een fototoestel en een edit programma. Je kan ook echt alles opnoemen niet die nummerplaat of hoe die man eruitzag maar ook hoeveel mensen er waren was het druk op dat moment,…. echt alle details. En ja de beelden verslechten van kwaliteit na dat de jaren lopen maar ik ze lang genoeg bekijk zijn ze weer helder. Ik onthoud wel beter cijfergegevens dan het geletterde maar dit komt omdat ik vaak wiskundig denk en niet op een taalgebied

Hier een relaas van hoe in vroeger op de lagere school (nu 61) De juffrouw had op het bord bij de reken les alle tafeltjes netjes opgeschreven
van alle getallen tot en met 9. ook leerde ze ons tellen om op die manier die sommen te kunnen maken. Die laatste uitleg vond ik erg vreemd.
immers na een paar minuten kijken op dat bord zaten al die rijtjes in mijn hoofd. en gaf dan ook netjes iedere keer het goede antwoord op de
door haar gegeven sommen. ook in de tweede en derde klas, met alle sommen van 2 cijfers kon ik dat. Pas in de 4e klas zag een leraar wat er
met mij aan de hand was, toen viel het hem op dat ik zonder op papier iets uit te rekenen, zonder meer het goede antwoord op papier zette.
en mij vervolgens leerde dat het echt de bedoeling was dat een som op papier wordt uitgerekend. De achterliggende reden was, dat die juffrouw
van de 1e 2e en 3e klas mij prees omdat ik volgens haar alles heel snel begreep. Door dat zij dit op deze manier vertelde, heb ik altijd gedacht dat
het woord “begrijpen” hetzelfde betekende als “letterlijk onthouden” wat ik dus deed. Ik heb altijd moeite gehad met vrouwelijke leraressen.
Kennelijk omdat die totaal anders denken als ik deed. Een klasgenootje had iets gedaan wat niet mocht, en moest als straf bepaalde sommen
maken. Echter omdat ik bij rekenen vaak na 10 minuten al met mijn handen over elkaar zat, met alle sommen zonder fouten af gemaakt, moest
ik van dat mens die zelfde sommen maken als mijn klasgenootje als strafwerk kreeg. Ik ervaarde dit als strafwerk omdat ik te snel alles af had.
Toen maar gedaan alsof ik de hele tijd nodig had, om dat strafwerk te ontlopen. Waar ik wel vaak moeite mee heb is het feit dat sommige woorden
in een ander zin een totaal andere betekenis kunnen hebben. Voorbeeld: Mijn OPA zette altijd een bakje gif in de schuur, waar ik niet mocht komen
on de ratten waar hij last van had te vergeven, zoals hij zei. Op een gegeven moment had mijn OMA per ongeluk iets van mijn speelgoed weg
gegooid, waar op zij aan mij vroeg: “kun je mij vergeven?” Ik zat me een hele tijd af te vragen waar OPA dat spul had gelaten, ik zou echt hebben
willen doen hetgeen waar zij om vroeg. Ander voorbeeld: als 16 jarige wilden de meeste jongens maar 1 ding. Brommer rijden. Op mijn 16e
eerst geprobeerd op de brommer van mijn moeder. ging prima. Echter 2 maande later kwam die helm plicht, en aangezien ik die helm niet op
kom zetten samen met mijn bril. heb ik verder nooit meer ge probeert om brommer te rijden. Het zit nu eenmaal vast in mijn geheugen dat als
iemand een helm opheeft, het niet mogelijk is om een bril op te zetten. Ik heb aal een aantal keren een IQ test gedaan. De uitkomsten varieeren
tussen de 100 en de 150. De reden. Als ik ooit in mijn leven die zelfde vraag al eens heb gehad weet ik het antwoord al.
Ben ik echt hoog begaafd of heb ik iets anders? Graag het antwoord heronder